در همه جا به حریم خصوصی هم احترام بگذاریم
صفحه گوشی بغل دستی ما در مترو، وقتی به هم فشرده و چسبیده به هم ایستاده ایم و پیامی می نویسد یا می خواند، مایه وقت گذرانی است برای ما یا حریم خصوصی اوست که باید واردش نشویم؟
خدیجه فتحی/
صبح های زود که سوار مترو می شویم جمعیت زیادی داخل واگن ها هستند، به قدری که دیگر نمی توانی حتی دست هایت را تکان بدهی
کاملا بهم فشرده می شویم انگار چند قلوهای بهم چسبیده ایم!
حالا فکر کنید در این شرایط تقریبا همه گوشی به دست هستند آنها که موسیقی گوش می دهند که هیچ، همه هدفون به گوش اند. بعضی ها هم در حال نوشتن پیام و پیامکند به دیگران. این قدر به هم نزدیک هستیم که صفحه ی گوشی کناری مقابل صورت ما قرار گرفته و کاملا می شود محتوای پیام را خواند.
دقیقا این مسئله برای من بارها تکرار شده و من سعی می کنم در این وقت ها سرم را برگردانم یا چشمم را ببندم و یا اینکه به اجبار به سقف مترو نگاه کنم. چون می دانم دیدن پیامک های روی صفحه گوشی بغل دستی ام یعنی تجاوز به حریم خصوصی او. بعضی ها مثل این که مشکلی با این دید زدن ندارند. آن چنان با علاقه دید می زنند که انگار خیلی هم از این فرصتی که پیش آمده، خوشحال و راضی اند! ولی واقعا اگربنا به شرایط، صفحه گوشی دیگری یعنی حریم خصوصی اش جلوی چشمان ما باشد باید به آن وارد شد؟ مانند در خانه ای که باز است، باید زل زد به داخل خانه ؟ ای کاش همه ی ما در همه جا به حریم خصوصی همدیگر احترام بگذاریم.
/انتهای متن/
