این رسانه ملی نمی خواهد کمی هم ما را شاد کند؟

آن روز ، روز سختی داشتم، یک روز شلوغ پر تنش ،که ثمره اش شده بود دلگرفتگی های آن روز عصر ؛کلید را توی قفل چرخاندم و خریدها را با بی حوصلگی روی کاناپه جلوی آشپزخانه گذاشتم و رفتم تا لباسهایم را در بیاورم و مشغول کارهای خانه شو. خسته بودم و ازطرفی کمی دلتنگ و دل گرفته. با خودم گفتم بد نیست که در کنار کار های خانه، تلویزیون را هم روشن کنم تا شاید کمی سرحال و شاداب شوم .
کنترل تلویزیون را در دست گرفتم و سیری در شبکه های تلویزیون کردم ، اما اگر راستش را بخواهید ، چیز جالب توجهی که حالم را جا بیاورد و کمی ازسختی ها و ناراحتی های آن روزم کم کند پیدا نکردم. پس به سریالی که در حال پخش شدن از یکی از شبکه های سیما بود قانع شدم و جستجو در میان شبکه های تلویزیون را کنار گذاشتم و به کارم مشغول شدم …
وقتی سریال تمام شد، در حالی که داشتم با دستمال مچاله شده در دستم ، قطرات اشکم را پاک می کردم، با خودم فکر کردم که ای کاش رسانه ما جز سرگرم کردن و جز پر کردن ساعت ها ی پخش شبکه های مختلف، فکری هم به حال دل گرفتگی های عصرگاهی و شامگاهی بینندگانش کند .
با خودم فکر کردم که ای کاش تلویزیون خیلی بیشتر از اینها به فکر خنداندن مخاطبینش باشد.
با خودم فکر کردم که وقتی رسانه ما رادیو و تلویزیون ما از هر فرصتی برای گریاندن مردم استفاده می‌کند، وقتی سوژه‌های خاص سریال‌های و فیلم‌های تلویزیون و سینما نمایش سختی‌های روزگار است، همان هایی که خیلی از ما، آنها را بطور عینی و واقعی در زندگی روزمره خودمان احساس می کنیم، دیگر شادی کم‌کم جای خود را به افکار مضطربانه و پریشان می‌دهد.
و اینگونه می شود که شاد نبودن و نخندیدن می شود عادت؛ عادتی که خیلی زود سبک زندگی‌مان را دگرگون و بی‌محتوا می‌کند.
با خود فکر کردم که رسانه باید بداند که برای پیروزی در نبردی که با رسانه های بیگانه دارد، باید فکری و برنامه ای برای خنداندن، شاد کردن و آموزش یک زندگی پر نشاط داشته باشد و این تکلیف رسانه است که به مخاطبینش چگونگی تفریح ساده خودمانی ایرانی را بیاموزد.
چرا که جامعه ناشاد و آدم های غمگین، می تواد مقدمه مشکلات و نابسامانی‌هایی در زندگی فردی و اجتماعی ما باشد.
پس توقع زیاد و بیجایی نیست که از رسانه ملی بخواهیم کمی هم ما را شاد کند و بخنداند؛ البته خنده خوب که به زندگی مان معنان و به خودمان نشاط بدهد..

/انتهای متن/