“آبى مایل به صورتى” روایتی از رنج دوجنسیتی ها

نمایش “آبى مایل به صورتى ” که تا 27 بهمن در تماشاخانه پالیزاجرا  شد، به نویسندگی و کارگردانی ساناز بیان و بازیگری نسیم ادبی، آناهیتا اقبال نژاد، ملیکا پارسا، عاطفه رضوی، امید سلیمی، بهنام شرفی، محمدهادی عطایی، گیتی قاسمی، امین میری به اجرا درآمد و جایزه بهترین نقش زن (عاطفه رضوی) و بهترین بازیگر مرد(بهنام شرفی) را بدست اورد.

سبک تئاتر ورباتیم

تئاتر ورباتم از سبک های مورد علاقه ساناز بیان است که غالبا آثار وی را در این قالب می بینیم.

در تعریف تئاتر ورباتیم [1]باید گفت که شیوه‌ایست  استوار بر تئاتر  مستند كه كلمه ها از مصاحبه و تحقيقات محيطى مي آيد.اما ورباتم چگونه خلق می‌شود؟ ورباتیم از دل مصاحبه‌ها با آدم‌های واقعی و درباره واقعه‌ای خاص بیرون می‌آید. دراماتورژ یا نویسنده همچون یک مستندساز به جمع‌آوری اطلاعات دقیق و مستند می‌پردازد و با کنار هم گذاشتن اینها و با وفاداری به جملات، درام خود را شکل می‌دهد.

در نمایش «آبی مایل به صورتی» ساناز بیان طی صدها ساعت مصاحبه با افراد ترنسکشوال(دوجنسه) و جمع آوری داستان واقعی زندگیشان این نمایش  را نوشته است.
فرم نمایش

این تئاتر از لحاظ فرم به دلیل واقعی و مستندگونه بودن، به صورت مصاحبه با این افراد در آمده است. هر نقش به روایت داستان شخصی خود می پردازد که در مسیر اصلی داستان زن مقتولى به نام «شهرزاد» كه از مرد به زن تبديل مي شود ، روایت ها را بیان می کند.

دکور و صحنه

صحنه در مقابل تماشاگر چشم گویی محضر دادگاه است که آدمها هر يك به بازگویی گذشته رنج آور خود می پردازند.صحنه پلکانی از میله های سرد آهنی طراحی شده است.روایت داستان ها بر روی پله ها انجام می شود که کاملا به موازات جایگاه تماشاچیان تعبیه شده و در انتهای نمایش برای از بین بردن تمام فاصله ها و نا آگاهی ها کاراکتر ها بر روی پله اول چشم در چشم مخاطب قرار می گیرند تا حقيقت عريان جامعه را بيان كنند.

نگاه کارگردان

ساناز بیان نویسنده و کارگردانی که از سابقه وی می توان دریافت که علاقه اش به تئاتر ورباتیم است، در این نمایش دوباره ثابت می کند دید جامع و ذهن پر از ایده ای دارد که به شایستگی به نمایش گذاشته است. شخصیت ها پرداخته شده اند و زاویه و زایده ای ندارند. به گفته وی هر کدام از پرسوناژها ترکیبی از چندین ما به ازای واقعی بیرونی است که از مصاحبه و گفتگو با اشخاص حقیقی بر آمده اند.جایگاه زن در نمایش

دگرباش ها (ترانسكشوال)یی كه بعد از تغييرات به زن بدل مي شوند، در جامعه غير قابل پذيرش است. اين در حاليست كه تبديل شدن به مرد گاهى حتى خوشايندتر و پذیرفته تر به نظر مي رسد و كمتر مورد هجمه و مخالفت قرار مي گيرد.

“آبى مايل به صورتى” به خوبى ديد جامعه شناسانه مخاطب را نسبت به انسان هاى دو جنسه بعد از پايان نمايش ارتقا مي بخشد و به جامعه آگاهى عميق و دقيقى از اين قشر انسان مي دهد. نحوه تفكر صحيح و برخورد منطقى با انسان هايی را که طبیعت با آنها سازگار نبوده آموزش مي دهد. نمایش می خواهد بگوید ترنسكشوال ها از درون و بيرون مورد ظلم قرار مي گيرند، چون جنسیت آنها بعنوان اولین عامل هویت انسانی برای شناخته شدن نامعلوم است و در اصل و اساس وجودی شان نا خواسته اختلال به وجود آمده است. آنها از نظر روحی و روانی بسیار آسیب پذیرند، چرا که ظاهر و باطن شان(جسم و روح) شان همگونی ندارد. بسیاری از خانواده ها هنوز رفتار صحیح با این افراد را نمی دانند و حتی در مواردی که در نمایش هم اشاره می شود، از خانه طرد و در دل جامعه گرگ صفت رها می شوند.

«مریم گلکار» بعنوان اولین زنی که برای عمل تغییر جنسیت از امام خمینی (ره)حکم و مجوز شرعی گرفته معرفی می شود و سختی هایی که در این مسیر کشیده است، بیان می شود.

«آبی مایل به صورتی» به نویسندگی و کارگردانی ساناز بیان تا اواخر بهمن ماه به روی صحنه است.

[1]  ورباتیم مترادف واژه به واژه است.

/انتهای متن/