دهه ی هفتاد: مد ایرانیزه 

فاطمه قاسم آبادی/

در بررسی مد در دهه های قبل به این نتیجه رسیدیم که کلیت مد، رابطه ی بسیار عمیقی با روحیه ی مردم یک جامعه دارد. درست است که یک سری معیار های کلی برای مد در سطح بین الملل وجود دارد ولی مردم کشور ما ثابت کرده اند که اگر بخواهند تمام ساختارهای مد را با توجه به خواسته ی خود تغییر می دهند.

پایان جنگ

با پایان جنگ و از میان رفتن الزامات خاص اقتصادی و سیاسی آن، از یک سو و آغاز دورۀ تاثیر همه جانبه رسانه هایی چون ویدئو و ماهواره ( البته در کنار کم کاری های فرهنگی) دوباره موج مُدگرایی و پیروی از مدهای از پیش تعیین شده در جامعه آغازشد. کاهش سختگیری ها و افزایش واردات البسه ی خارجی هم در تشدید این فضا موثر بود.

در واقع در دهه ی 70 بعد از پایان جنگ تحمیلی مثل تمام شدن جنگ ها (از جمله جنگ جهانی دوم) مردم به صورت ناخودآگاه، بعد از تحمل سختی های بسیار زیاد و پشت سر گذاشتن  فشارهای جسمی و روانی به سمت تنوع در پوشش و وارد کردن تجملات به زندگی شان کردند.

مانتو های خفاشی و شلوار های پاچه گشاد

در دهۀ ۷۰ کم کم شلوارهای پارچه ای جای خود را به جین های تنگ داد و پیراهن های معمولی مردانه به تی شرت تبدیل شد، آرایشگاه های مردانه دیگر فقط وظیفه کوتاه کردن موها را به عهده نداشتند…

مدهای زودگذر و دیرگذر مرتب به جامعه می آمد، حتی برخی سریال های تلویزیونی الهام بخش لباس و مُد بودند، مثلاً مدل لباس شعبان بی مخ در سریال هزاردستان باعث تولد مانتوی خفاشی یا هزاردستانی در آن سال ها شد.

مد محترم

مدل های مختلف روسری و مانتو و تنوع در این حوزه، اتفاق مهم مد لباس زنانه ایرانی در دهۀ ۷۰ بود. برای مثال در این دهه مانتو های بلند و گشادی که در آنها از اِپُل استفاده می شد بسیار در بین خانم ها محبوب شد. درست است که این خود به نوعی مد به حساب می آمد ولی هنوز با ظاهر اسلامی فاصله ای نداشت.

در مورد مد محبوب در بین مردان هم همین اتفاق افتاد. برای مثال مردان در این دهه شلوارهای پارچه ای پیلی دار می پوشیدند و دیگرپیراهن های خود را  روی شلوار نمی انداختند.

در این دهه، مدل موهای به اصطلاح ژیگولویی دوباره محبوب شد و مردان برای آرایش سر خود از آن استفاده می کردند و در مورد جزئیات آرایش صورت هم همچنان سبیل به عنوان یک نماد مردانه جای خود را حفظ کرده بود؛ اتفاقی که البته خیلی دوام نیاورد.

جرقه های انحرافی

در دهه ی 70 هرچند مردم بتدریج تمایل به تجمل گرایی پیدا می کردند، منتها همچنان نشانه هایی از دوران  سختی ها و ارزش های دهه ی 60 را با خود حمل می کردند و به خاطر همین هم به مدی که خیلی از شئونات دینی فاصله داشت نمی پرداختند و به سمتش نمی رفتند. تنها سعی می کردند از آن مدی الگو برداری کنند که بتوانند با تغییرهایی شبیه به مدل مناسب یا به اصطلاح ایرانیزه  کردن استفاه اش کنند!

در این دهه پیروی از مد کم کم و به صورت لاک پشت وار شروع شد و این آغاز یک دوره ی جدید در تاریخ مد در کشور ما به حساب می آمد.

/انتهای متن/