اینجا خدایش مجازی نیست

نسیم شهسواری/

این روزهای همه ما در محاصره دنیایی هستیم که نامش دنیای مجازی است، اما دنیای حقیقی ما را تحت تأثیر خود قرار داده است.

این روزها دنیای مجازی به‌حکم مجازی بودنش خیلی سخت‌ها را آسان، غیرممکن‌ها را ممکن و نبایدها را باید کرده است.

دنیای مجازی با همه زرق برق‌هایش، پایش را به همه جای زندگی ما بازکرده است، آری محرمی شده است که ما دیگر هیچ‌چیز پوشیده از او نداریم.

دنیای مجازی آمده است تا فاصله‌ها را کم کند و دنیای ما را کوچک و کوچک و کوچک‌تر نشان دهد.

اما همین رفیق و شفیق دوست‌داشتنی، روی دیگری هم دارد؛ روی دیگری که در آن فاصله‌ها زیاد می‌شود، روی دیگر و حقیقت دردناکی که فاصله تو را با خودت، خانواده‌ات، آرمان‌ها و اخلاقیات و خدایت زیاد کرده است.

این رفیق مجازی، آن‌چنان ما را اسیر خوبی‌هایش کرده است که فقط به خاطر او ندانسته و ناخواسته از دنیای حقیقی و ارزش‌های آن دور شده‌ایم.

اگر روزی در فضای حقیقی تهمت نمی‌زدیم،

اگر در دنیای واقعی خودمان، حواس مان به خودمان، زبان مان و کردارمان بود،

اگر در زندگی واقعی خودمان، گاهی نگاه مان به آسمان بود، از شرم خدا، خیلی کارها را نمی‌کردیم و خیلی حرف‌ها را نمی‌زدیم،

حالا این دوست ناباب مجازی ما را فریفته است تا فراموش کنیم که گناه، دروغ و ارزش‌های انسانی در این دنیا مجازی نیست.

این دوست ناباب ما را فریب داده است تا فراموش کنیم که خدا در این دنیا مجازی نیست

در فضای مجازی، حقیقی زندگی کنیم، اینجا، انسانیت، خدا، حیا و زندگی، واقعی است.

/انتهای متن/